Vandaag is de dag, mijn luchtledige geliefde, dat ik afscheid van je moet nemen. Ook al hebben we elkaar nog nooit gezien, jouw aanwezigheid heb ik altijd met veel warmte gevoeld. Hoe ik alle dagen van de week gebruik van je mocht maken tot iedere vrijdagavond 12 uur. Hoe ik je miste in het weekend en uitzag naar het moment dat ik op maandag ochtend weer met je in kon checken.
Je verscheen altijd bemoedigend op het kleine schermpje en telkens wist ik dat het goed was. Vier jaar lang heb ik van je genoten. Hoe we samen, gratis en voor niks, van Groningen tot Maastricht konden gaan. Elke reis, op tijd of niet voelde als een cadeautje. Ook al waren ze soms vroeg, vertraagd of veel te druk in de spits, jouw aanwezigheid verlichtte mijn pad.
Vandaag. mijn lief, is de dag dat ik onze relatie, onze innige band stop moet zetten en dat snijdt me tot in de diepste krochten van mijn ziel. Het ligt niet aan jou óf mij, het moet. "Het hoort bij het leven." Zo zeggen ze. En wat een leven. Een leven waar mij op één dag jou én Stufi wordt ontnomen. En het allerergste, om de pijn te verzachten moet ik een relatie aangaan met je broer van 40% korting. En nee, ik mag hem niet eens altijd gebruiken, zoals jij dag en nacht voor mij klaar stond. Nee. Hij is er alleen voor me in de dal uren. De smeerlap. Hoe kan ik ooit voor hem voelen wat ik voor jou...
Sorry, mijn tranen zijn niet meer te temmen.
Oh, mijn liefde je hebt mijn geest verruimd. Mij zoveel gegeven. Mij bevrijd. Dus laten we vandaag nog één keer samen, van Groningen tot Maastricht, ten volste van elkaar genieten. Laten we de liefde bedrijven zo hartstochtelijk als ooit te voren. En dan om 1 voor 12 zet ik je stop. Het zal geen pijn doen, dat beloof ik. Ik zal het snel doen. Onverschrokken. En wie weet, ooit, mag ik je terug halen, voor een "master-lijk" jaar. Maar tot die tijd vaarwel mijn liefde, mijn prachtige studenten-week-vrij.
Het ga je goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten