Ja ik vind dit erg, omdat zo de magie er een beetje afgaat. Zoals ik vroeger in de zaal zat, onder de indruk van iedere seconde. Met leergierige fonkelende oogjes zat ik daar, vol 'ohs en ahs' ademloos te kijken. Je kon mij praktisch niet gelukkiger krijgen dan met een bezoek aan een mooie musical. Hier is dan ook mijn liefde voor theater begonnen. Ik smulde van melodramatische en hysterische klaagzang en wilde er geen kwaad woord over horen.
Nu een aantal jaar later kan ik nog steeds intens gelukkig naar mijn oude 'musical afspeellijsten' luisteren en ademloos naar theater kijken, maar ik ben zó kritisch geworden. Ik merkte dit heel sterk bij het recenseren van: 'Moeder, ik wil bij de revue' (<-lees hier mijn recensie). (Ik lig op het moment sowieso ontzettend met mezelf in de clinch over wat ik überhaupt nu van musical vind, maar dit terzijde.) Ik vond de voorstelling gewoon niet goed.
Maar ligt dit dan aan mij? Ben ik dan het 'klapvee' ontstegen (aangezien ik aan de reacties om mij heen hele andere bevindingen opving) of gaat het niveau van de shows in Nederland gewoon naar beneden? Waarschijnlijk was ik 5 jaar geleden helemaal ingepakt door deze voorstelling, was ik met cd en programmaboek naar huis gegaan en had ik wekenlang de liedjes gezongen. Nu was ik voornamelijk bezig met het op een rijtje krijgen waarom ik de voorstelling slecht vond. Niet de gewenste uitwerking van een avondje theater dus...
En nu heb ik het specifiek over musical, maar hetzelfde geldt voor toneel. Ik heb het er ergens wel moeilijk mee, maar aan de andere kant ben ik ook blij en trots met mijn kennis en nieuwe blik. En daarbij ben ik dan wel een stuk kritischer dan vroeger, maar als ik dan een keer een écht goede voorstelling zie, dan is dat gevoel van een top avondje theater euforisch!!!!
Foto's van pinterest!
Zo voel ik me ook altijd. Precies dat gewoon.
BeantwoordenVerwijderenIt's such a burden!!
Verwijderen