Ik ben nu een paar maanden afgestudeerd. En het échte schoolloze leven (sinds school in september zonder mij weer begon) is een feit. Het voelt nu al alsof het ding dat studie heet iets uit een vorig leven is. Zo vreemd hoe snel dat gaat. Ergens ben ik er al helemaal aan gewend, maar ik merk soms ook dat ik er nog meer aan moet wennen dan dat ik mezelf de tijd geef. Zoals je in mijn vorige post las heb ik altijd heel veel haast. Dat is iets wat heel erg bij mij hoort en dat doet het al zolang ik me kan herinneren. Maar nu in mijn nog korte afgestudeerde leven kwam ik ergens achter...
Want wat nou als alles even niet zo snel hoeft? Ik ben altijd een enorm ambitieus persoontje. Ik hou van hard en veel werken, omdat ik van mijn werk hou en iets wil bereiken dat er toe doet. Maar ik heb ook altijd, continu, 24/7 het gevoel dat het niet genoeg is. Het kan altijd beter, meer en sneller. Ik dacht vroeger altijd dat ik daar een eenling in was, maar het blijkt dat dat een generatie dingetje is (lichtelijk teleurstellend, dacht ik even bijzonder te zijn hiero). Maar generatie ding of niet, het houd me in ieder geval erg bezig. Dus daarom dacht ik de laatste paar maanden na veel lezen en denken en lezen en denken ineens, wat nou als het voor nu even goed is? Wat nou als ik gewoon nu heel erg blij ben met de dingen die ik nu doe en eens niet bezig ben met wat ik over 10 jaar allemaal bereikt wil hebben? Wat nou als ik niet nog die intens dure opleiding in het buitenland wil doen, maar ook besef dat ik al een opleiding heb afgerond en dat dat ook wat betekent? Wat nou als ik niet bezig ben met morgen, maar gewoon met vandaag?
Het klinkt misschien zo simpel en cliché, maar voor mij een enorm eureka. En ergens geeft die gedachte van: "Het is even goed zo" en "We zien wel," heel veel rust, maar het is ook angstaanjagend. Ik heb ergens namelijk nog steeds heel erg het gevoel dat als ik iets "goeds" wil bereiken ik daar NU in moet investeren om nog meer basis te hebben. Daar bedoel ik mee dat ik NU nog zou moeten auditeren voor een toneelschool, regie- of schrijfopleiding etc. En dit om meer skills te leren, maar ook uit een soort idee dat ik dan meer status zou hebben en dat dat beter is dan wat ik nu ben. Meer, meer, meer, beter, meer en sneller...
Maar wat nou als dat dus niet hoeft? Wat nou als ik nu even intens gelukkig ben met mijn baantje als acteur bij The Amsterdam Dungeons en alle kleine gekke spel en maak projectjes die zonder al te veel moeite als gouden paddenstoeltjes steeds uit de grond komen zetten. En nee aan de helft verdien ik nog niet (veel), maar het is genoeg voor nu en ik wordt er intens blij van. En nee, dat maakt me geen Ivo van Hove of Halina Reijn, maar misschien hoef ik dat dus ook wel helemaal niet te worden. Want hoe kan je ooit genieten van die fictieve goud omlijnde morgen, als je daarmee vandaag vergeet.
(Ergens kots ik nu lichtjes achter in mijn mond van deze prekerige beeldspraken, maar ik ben er ook fucking trots op!!) En dat betekent zeker niet dat ik niet meer hard werk. Ik werk me nog steeds een slag in de rondte. Maar ik mag van mezelf ook af en toe een dagje rust nemen! (HOERA! Knap hé!) En ik geniet ervan! En misschien denk ik er morgen wel weer helemaal anders over, want mijn hoofd is verraderlijker dan een meteorologisch instituut. Maar voor NU ben ik even heel blij met deze gedachte spinseltjes!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten