In de trein op weg naar huis komt er een enorme man de coupé binnen. Hij draagt een plastic Albert Heijn tasje (met onbekende inhoud) en twee blikjes bier bij zich. Hij is overduidelijk dronken en heeft ongetwijfeld meer (psychische) problemen. Hij lijkt, door de manier hoe hij om zich heen kijkt in een andere wereld te leven (later zal dit ook nog uit zijn onsamenhangend geklaag blijken). Hij wankelt richting de vierzits naast mij (gelukkig zit de vierzits aan mijn kant vol, normaal ben ik namelijk altijd de lul met dit soort dingen) en ploft neer tegenover een jongen van een jaar of 16.
Een bijzonder apart doch interessant gesprek ontstaat. De man lijkt oprecht geïnteresseerd in de jongen, als een opa waar je af en toe op de thee gaat om je rapport te laten zien. De man verteld op zijn beurt met een zeer luide stem interessante feiten over zijn eigen leven. Hoe hij geboren is in Amsterdam, maar uit Utrecht komt, omdat hij weg is gelopen uit een kliniek. (De man komt redelijk rustig en ongevaarlijk over, desondanks schuifelen op dat punt 2 oudere mensen heel stilletjes naar de andere coupé) De jongen tegenover de man blijft echter cool en vraagt heel subtiel of het niet beter is dat de man gewoon weer terug gaat. Maar daar wil de man niks van weten. Hij was namelijk al vijftig en probeerde al 30 jaar nuchter te blijven, maar het lukte hem maar niet.
De jongen blijft dapper bij zijn standpunt, dat het niet slim is wat de man doet. De man begint nog harder te praten dan hij al deed en vertelt over vechten met de politie en een bekeuring die hij kreeg. Vervolgens vraagt hij hoe het is in Baarn (de eindbestemming van de trein) of er veel hangjeugd en criminaliteit is, of er veel politie rond loopt en of er bankjes staan op het station waar hij rustig van zijn biertjes kan genieten. De jongen vertelt dat het over het algemeen heel rustig is, want het is een net dorp. De man lacht.
Als we bijna bij Baarn zijn heeft de man blijkbaar zijn plan aangepast en wil hij plots naar Amersfoort. De jongen legt behulpzaam uit dat hij dan over moet stappen naar een ander spoor. De man begrijpt het duidelijk niet en raakt wat geërgerd.
De trein stopt en alle mensen die nog in de coupe zaten lopen met een soort glimlach vol plaats vervangende schaamte richting de deur. Iedereen kijkt lachend naar elkaar en werpen nog een laatste blik op de man die nog steeds roept naar de jongen (die het zelf nu ook zat is en haastig uitstapt).
Een mevrouw zegt lachend: 'Goh we moeten vaker met de trein, je maakt nog eens wat mee samen.' En zo vervolgt iedereen zijn eigen weg naar huis. Even was iedereen in de coupé samengebracht door deze veel te hard pratende, bierdrinkende, niet honderd procent in orde zijnde man!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten